Het lijkt in de vroege negentiende eeuw een ongeschreven regel onder portrettisten te zijn geweest: ‘Wie Beethoven voor de ezel heeft, hij vermijde elk teken van levensvreugde.’ Fronsend, gekweld van blik, een barse wrong op de lippen, zo komt de meester uit Bonn tot ons. En toch, als we zijn biografen mogen geloven, was Ludwig lang niet zonder humor en stelde hij goed gezelschap ten zeerste op prijs. Tenor Denzil Delaere neemt ons mee op een anekdotische reis, waarbij Beethovens ontmoetingen met collega-componisten centraal staan. Dramatis personae: leermeester Haydn, voorganger Mozart, wonderkind Liszt, bewonderaar Schubert en collega Rossini.
It seems to have been an unwritten rule among portraitists in the early nineteenth century: ‘Whoever has Beethoven sitting in front of his easel, by all means avoid any sign of zest for life’. Indeed, in paint the Bonn master always meets our eye scowling. And yet, if we are to believe his biographers, Ludwig was not without a sense of humour and greatly appreciated good company. Tenor Denzil Delaere takes us on an anecdotal journey, focussing on Beethoven’s encounters with his composer colleagues. Dramatis personae: teacher Haydn, predecessor Mozart, child prodigy Liszt, admirer Schubert and colleague Rossini.
Denzil Delaere tenor
Charles Vanden Broucke piano
Joseph Haydn
–
Mit Würd' und Hoheit angetan, uit ‘Die Schöpfung’ Hob. XXI:2
Franz Schubert
–
Ungeduld & Trockne Blumen, uit ‘Die Schöne Müllerin’ D795
Wolfgang Amadeus Mozart
–
Dies Bildnis ist bezaubernd schön, uit ‘Die Zauberflöte
Ludwig van Beethoven
–
Adelaide Op.46
Gioachino Rossini
–
La lontananza & L'esule, uit ‘Péchés de Vieillesse’
Franz Liszt
–
O lieb, so lang du lieben kannst S.298
Ludwig van Beethoven
–
An die ferne Geliebte Op.98
